Verslag 2 Aan het werk

In Sutusinjang is al hard gewerkt. De muurtjes bij de toiletten en de waterbak voor het handenwassen zijn gereed. Voor een groot deel zijn alle beschadigingen en de door erosie aangevreten muren, gestukadoord. Na een aantal dagen verven, vlot het werk goed. De bovenste helft van de lokalen zijn geverfd. De onderkant met de hardere rode verf wordt vrijdag en het weekend gedaan. Dit om te voorkomen dat de schoolkinderen per ongeluk onder de verf komen en ook geen last hebben van de verflucht.
We hebben dit keer geluk, de dozen welke we op de containerboot hebben gezet, zijn aangekomen en kunnen we zelf gaan rondbrengen.
We zijn gestart met de dozen voor de gehandicapten werkplaats. De krukken, braches en metalenbeensteunen werden met enthousiasme ontvangen. Gabu de instrumentmaker en de revalidatiearts vertelden dat waarschijnlijk voor het einde van de week de meeste krukken al een nieuwe gebruiker zullen hebben gevonden. Omdat ditmaal Debbie met ons mee is gereisd en zij als PMT’er vanuit haar werkveld veel vragen had, werden we uitgenodigd om samen met de revalidatiearts de fysiotherapie- revalidatietrainingsruimte te bekijken. Voor Debbie was het direct duidelijk dat ze hier heel veel missen aan trainingsmaterialen. De kennis was er zeker wel bij de therapeuten en zelfs het (on)begrip rond de taboe die hier nog heerst wanneer er een gehandicapt kind in een gezin is of door diabetes ledematen moeten worden geamputeerd, wordt zeker in de behandeling meegepakt. Hier is dus nog een hoop werk voor ons te doen.
Vervolgens zijn we doorgereden naar de Sinchu nurseryschool, daar hebben we behalve spullen die per boot zijn aangekomen, ook de spullen die we deze reis met het vliegtuig meegenomen hadden, afgegeven. We werden weer allerhartelijkst ontvangen en voor Debbie en Gerhard was het geweldig om nu “ons” schooltje zelf te kunnen zien.
De volgende plaats was wederom Marie Joof, nu om de dozen van de boot te brengen. En weer was ze zo blij met alle zeer goed bruikbare spullen als incontinentiematerialen ed, waar ze anders niet of nauwelijks aan kan komen.
Na een korte pauze voor de lunch, zijn we naar de geneesheer directeur Omar Jagne van het Africmed ziekenhuis gereden. Omdat hij poliklinisch spreekuur hield, moesten we hier wel een tijdje wachten. Hij vertelde hoe goed de gipspakketten gebruikt werden en hij met ongeduld op de volgende zending wacht. Dit materiaal is hier niet verkrijgbaar. Ook de medische materialen die we vanuit Debbie’s netwerk konden overhandigen, werden met grote dankbaarheid in ontvangst genomen. Fred heeft hem uitgelegd dat we via Urgenta mogelijk aan groot medisch materiaal kunnen komen, daar reageerde hij enthousiast op. Er is afgesproken dat we hem in contact zullen brengen met de coördinator van Urgenta om af te spreken of en wanneer Omar naar Nederland zal kunnen komen, om zelf te kunnen kijken welke spullen hier in Gambia van grote waarde kunnen zijn.

Hierna ging de rit naar Jelibha om af te spreken hoeveel en wat voor batik we willen bestellen. We hebben hier de babykleertjes en speeltjes een goede bestemming gegeven. Wat zijn ze hier ongelooflijk arm, de sponsorbijdrage van Nico (fietssponsortocht) kon niet op een beter moment komen.

Tot het volgende verslag,

Gerhard, Debbie, Fred en Joke